Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Το Ιατρείο του χωριού μας

Το χωριό μας ως «κεφαλοχώρι» που είναι έχει και Αγροτικό Ιατρείο. Σήμερα ονομάζεται Περιφερειακό Ιατρείο Αγίας Τριάδας και στεγάζεται στο κτίριο που παρουσιάζεται στην παρούσα ανάρτηση.

Προσωπικά θυμάμαι το Αγροτικό Ιατρείο να στεγάζεται πριν από 40 περίπου χρόνια στο κτίριο που ήταν στις αρχές του 20ου αιώνα Δημοτικό Σχολείο, και αφού έπαψε να είναι Ιατρείο μετατράπηκε σε έδρα του Επιμορφωτικού Συλλόγου Αγίας Τριάδας και Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Μιδέας. Αργότερα το Ιατρείο μεταφέρθηκε στο Κοινοτικό Κατάστημα της Αγίας Τριάδας, το οποίο στη συνέχεια μετατράπηκε σε έδρα του Δημαρχείου Μιδέας.

Στο Ιατρείο αυτό έχουν υπηρετήσει διάφοροι Ιατροί. Την πιο μακρά θητεία είχε η πρώην Δήμαρχος Μιδέας Δρ. Γωγώ Νάσσου, γνήσια Μερμπακίτισσα και εξαίρετη επιστήμων. Αυτή την εποχή υπηρετεί σ’ αυτό η σημερινή Δήμαρχος Μιδέας Δρ. Κανέλλα Τζιάρου.

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

H ποδοσφαιρική ομάδα «Παμμηδεατικός» [B']

Ο αγαπητός φίλος και συγχωριανός Νίκος Μητροσύλης μου έστειλε κι άλλες ωραίες φωτογραφίες, που οπωσδήποτε εμπλουτίζουν την εικονική - φωτογραφική ιστορία της ποδοσφαιρικής ομάδας του χωριού μας. Όπως ο ίδιος επισημαίνει τις φωτογραφίες της παρούσας ανάρτησης του τις παρεχώρησε ο Νίκος Σκιαδάς ή Γκομάν. Μου έγραψε δε χαρακτηριστικά: «βρήκα πραγματικά φωτογραφίες - θησαυρούς..!!! Στις στέλνω με ευλάβεια, βοηθώντας κατ' ελάχιστον στην πολύ όμορφη προσπάθειά σου».

Η παλαιότερη φωτογραφία της ανάρτησης αυτής έρχεται από το 1957. Τερματοφύλακας είναι ο θείος μου Νίκος Πίκος, ή Μπαντού. Δεξιά του ο μετέπειτα προπονητής της ομάδας Παναγιώτης Παπαδριανός, ή Τσάκναντυ. Δίπλα του ο νεαρότατος -τότε- Νίκος Χρόνης, ή Ράφτης, και πάνω αριστερά πρώτος ο Θανάσης Τόμπρας.

Η ομάδα του Παμμηδεατικού φωτογραφίζεται παρακάτω στο γήπεδο του Πανναυπλιακού το 1962. Πρώτος από αριστερά ο επί σειρά πιστός οπαδός Χρήστος Μαστοράκος, ή Κιτσοπάλας, ενώ πρώτος δεξιά, με πολιτικά κι αυτός, ο Κώστας Καλογερόπουλος, ή Κορώνας, ένας από τους πιο αγνούς εργάτες της ομάδας. Καθιστός, πρώτος δεξιά ο αείμνηστος Παναής Καψούρος ή Γκαρίντσα.

Η ομάδα του 1963 φαίνεται παρακάτω, «έχοντας στις τάξεις της ένα μοναδικό ποδοσφαιρικό ταλέντο, που αγωνίστηκ ελάχιστα λόγω ενός απίστευτου συμβάντος. Δεύτερος κάτω δεξιά, ο Τάσος Ευσταθίου, ή Σούλης, μεταγράφηκε στον Παναργειακό και μετά από λίγα παιχνίδια, ζήτησε να τον αποκτήσει η ΑΕΚ. Η διοίκηση του Παναργειακού αρνήθηκε και ο Μερμπακίτης ποδοσφαιριστής, από την απογοήτευσή του, σταμάτησε το ποδόσφαιρο...!!! Άλλα χρόνια, άλλες αξίες, άλλες αντιλήψεις».

«Μια από τις καλύτερες ομάδες, αυτή του 1965-66, στην επόμενη φωτογραφία, στο γήπεδο του Ναυπλίου, με εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές όπως οι Τάκης Κυριάκου ή Μπέμπος, Αλέκος Σαλαπάτας, Θάνος Καλογερόπουλος, Βασίλης Μαστοράκος και άλλοι».

«Αμέσως μετά η ομάδα της επόμενης χρονιάς. Παμμηδεατικός 1967-68».

Σ’ αυτή τη φωτογραφία που ακολουθεί «εικονίζεται η ομάδα του 1969, αποτελούμενη από (ορθίους): Παν. Μερμίγκη, Νικ. Σκιαδά, Βασ. Μαστοράκο, Παν. Κυριάκου, Νικ. Μαστοράκο, Παν. Πανόπουλο. Καθήμενοι: Δημ. Ευσταθίου, Άγνωστος, Μιχ. Μαστοράκος, Παν. Καψούρος και Παν. Ευσταθίου».

Στην επόμενη «εικονίζεται η ομάδα του Παμμηδεατικού το 1970, στο Εθνικό και νεόδμητο Στάδιο Άργους, αποτελούμενη μεταξύ άλλων, από τους Παναγιώτη Κυριάκου, Δημήτρη Ευσταθίου, Νίκο Σκιαδά, Βασίλη Μητροσύλη, Παναγιώτη Μερμίγκη, και Βασίλη Μαστοράκο. Στους καθήμενους, δεύτερος από δεξιά, ο αείμνηστος Δημήτρης Σκιαδάς...».

«Περνάμε στα αμέσως επόμενα χρόνια. Νέοι ποδοσφαιριστές έχουν μπει στην ομάδα. Βρισκόμαστε πια στα 1972-73. Προπονητής αριστερά επάνω, ο Μαστοράκος Βασίλης. Τρίτος από δεξιά επάνω ο Πάνος Πανόπουλος. Δίπλα του ο Μήτσος Ευσταθίου, ή Νιάρης. Τρίτος από δεξιά επάνω ο Νίκος Καλογερόπουλος, ή Πατάκας. Δίπλα του ο Δημήτρης Καψούρος, ή Πράτι. Κάτω αριστερά ο Σπύρος Καλογερόπουλος, και τρίτος από αριστερά ο Παναγιώτης Ευσταθίου, ή Τσίρης. Η φωτογραφία είναι από το γήπεδο πίσω από το σημερινό κλειστό, σε αγώνα με τον Πανναυπλιακό, σε χωράφι νοικιασμένο, στο οποίο η ομάδα φιλοξενήθηκε για 10 περίπου χρόνια».

«Η επόμενη φωτογραφία είναι όπως και η προηγούμενη από το γήπεδο Χριστοδούλου. Έτσι το αποκαλούσαμε τότε. Η ομάδα, μία από τις καλύτερες, διαλύθηκε στα τέλη του 1974, μετά από τον επεισοδιακό αγώνα κόντρα στον Πανναυπλιακό, όπου έληξε 0-1 με εχθρική διαιτησία, για να ακολουθήσει μια από τις πιο σπουδαίες ανανεώσεις της ιστορικής ομάδας. Οι ποδοσφαιριστές που εικονίζονται είναι: (Πάνω αριστερά) Τάκης Κυριάκου, Πάνος Πανόπουλος, Μήτσος Ευσταθίου, Βασίλης Μητροσύλης, Νίκος Σκιαδάς, Νίκος Καλογερόπουλος, Σπύρος Μαστοράκος, Θάνος Καλογερόπουλος. (Κάτω αριστερά) Γιώργος Μαστοράκος, Μιχάλης Μαστοράκος, Τάκης Ευσταθίου, Δημήτρης Καλογερόπουλος, Βασίλης Καλογερόπουλος, Κώστας Λέκκας».

Ακολουθεί η ομάδα του 1980. Προπονητής είναι ο Δημ. Δαμούλος, ή Μάκος, και παράγοντας ο Αδριανός Κυμπούρης.

Η επόμενη φωτογραφία μας παρουσιάζει δύο ποδοσφαιριστές και ένα παράγοντα. Αυτοί είναι, από δεξιά ο Τόμπρας (Κουνέθης), στη μέση ο παράγοντας της ομάδας Δημήτριος Λυκομήτρος (Κρουτσώφ) και αριστερά ο Δημήτρης Κούτρας (Τσόγκας).

Παρακάτω βλέπουμε μόνο του τον θρυλικό τερματοφύλακα της ομάδας Νίκο Σκιαδά, ή Γκομάν.

Οι τρεις ποδοσφαιριστές στην επόμενη φωτογραφία είναι οι εξής: Δημήτρης Καλογερόπουλος, ή Σάμης (δεξιά με το μουστάκι), στη μέση ο Γιώργος Μαστοράκος, ή Κιτσοπάλας και ο Νίκος Σκιαδάς.

Στην φωτογραφία που έπεται οι δύο ποδοσφαιριστές είναι ο Παναγιώτης Κυριάκου και ο Γιώργος Καλογερόπουλος, ή Αλής.

Τρεις ποδοσφαιριστές εικονίζονται παρακάτω. Αριστερά είναι ο Παναγιώτης Μερμίγκης, ή Πανάκης, στη μέση ο Νίκος Σκιαδάς και δεξιά ο αείμνηστος Γιώργος Καλυβάς, ή Ντάρης, πατέρας του επίσης ικανότατου ποδοσφαιριστή Κώστα Καλυβά.

Παρακάτω εικονίζονται οι εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές, αδελφοί, Βασίλης (δεξιά) και Μιχάλης Μαστοράκος.

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Παλαίμαχοι του Παμμηδεατικού

Ο συγχωριανός μου Δημήτριος Ρούμπος μου έστειλε τη φωτογραφία της παρούσας ανάρτησης για να την δημοσιεύσουμε εδώ. Είναι η ομάδα Παλαιμάχων του Παμμηδεατικού. Ο ίδιος μου αναφέρει χαρακτηριστικά: "Οι Παλαίμαχοι έχουν οργανώσει ομάδα που λαμβάνει μέρος σε τουρνουά που γίνονται συνήθως την άνοιξη και το καλοκαίρι. Η συμμετοχή είναι αρκετά μεγάλη. Θα κοιτάξω να σας στείλω και άλλο υλικό".

Στη συνέχεια ο αδελφός μου, Γιώργος Σαλαπάτας, προθυμοποιήθηκε να μου δώσει τα ονόματα των εικονιζομένων ποδοσφαιριστών. Αυτά έχουν ως εξής:

Όρθιοι (από αριστερά): Δημήτριος Ευσταθίου, Παναγιώτης Μερμίγκης, Σπύρος Μαστοράκος, Γιάννης Μανώλης, Δημήτρης Ρούμπος, Μηνάς Τόμπρας, Γιάννης Καλογερόπουλος, Γεώργιος Κολιατσόπουλος.
Καθιστοί (από αριστερά): Ντίνος Κυριάκου, Γιάννης Χρόνης, Δημήτρης Μαστοράκος, Λάμπρος Κυριάκου, Νίκος Παπαγεωργόπουλος, Ευάγγελος Θεοδοσίου.

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009

Αναστάσιος Δημ. Σαλαπάτας, ή "Τσέλης"

O Αναστάσιος Σαλαπάτας, γιος του Δημητρίου και της Αγλαΐας, είναι ο παππούς μου, πατέρας του πατέρα μου. Γεννήθηκε το 1900 στο Μέρμπακα. To 1919 κατετάγη στον Ελληνικό Στρατό και πήγε στο μέτωπο της Μικράς Ασίας, όπου υπηρέτησε 90 μήνες!!!

Στη διάρκεια της συμμετοχής του στην Μικρασιατική εκστρατεία έφτασε μέχρι 20 χλμ. πριν την Άγκυρα. Κατά καιρούς ανέφερε στην οικογένειά του διάφορους τόπους όπου βρέθηκε με τον ένδοξο Ελληνικό Στρατό, όπως Εσκίρ Σεχίρ, Αφιόν Καραχισάρ, Κιουτάχεια, Σαγγάρειο ποταμό. Έλαβε μάλιστα και παράσημο, γιατί απέκρουσε μόνος του ένα τάγμα Τούρκων με το οπλοπολυβόλο του.

Όταν επέστρεψε στο Μέρμπακα (ήταν παραμονές εκλογών) δεν τον γνώρισε ούτε η μητέρα του. Όλοι οι συγγενείς που ανέμεναν φαντάρους από το μέτωπο είχαν μαζευτεί στην πλατεία του χωριού. Όταν ο παππούς μου έφθασε εκεί, έτρεξε προς τη μητέρα του. Εκείνη τον κοίταξε, προφανώς δεν τον γνώρισε και τον έδιωχνε, λέγοντάς του «φύγε, ποιός είσαι εσύ;». Ο γιος της, με μακριά γενιάδα και μαλλιά, και οπωσδήποτε αγριεμένος από τον πόλεμο, της είπε με παράπονο «δεν με γνώρισες μάνα!». Αμέσως μετά πήγε να κουρευτεί στο κουρείο του Μπακή.

Κατόπιν εργάστηκε ως εργάτης στην κατασκευή δρόμων, κυρίως δε Μέρμπακα - Ναύπλιο και Ναύπλιο - Λυγουριό. Ύστερα εργάσθηκε ως πλιθράς, μαζί με άλλους 4 συγχωριανούς του. Αυτοί ήταν οι εξής: Δημήτριος Καλιαμούτος ή Γκοσκώνης, Νικόλαος Μερκούρης ή Ζιώτης, Λάμπρος Κυριάκου ή Καφίτσιας και Ανδρέας Σαλαπάτας ή Μπεκούκης (ο Ανδρέας Σαλαπάτας ήταν αδελφός του - το παρατσούκλι «Μπεκούκης» ήταν κατ’ αρχάς παρωνύμιο του πατέρα τους Δημητρίου Σαλαπάτα). Αυτοί οι 5 είχαν συστήσει συνεργείο και ετοίμαζαν τις πλίθρες για σπίτια και για μάντρες.

Στο χωριό τον προσφωνούσαν «Τασούλη». Από το «Τασούλης» βγήκε το «Τασέλης» κι απ’ αυτό εξήχθη το τελικό και μόνιμο παρωνύμιό του «Τσέλης».

Το 1928 παντρεύτηκε τη Γεωργία Κρεμμύδα από την Ασίνη. Από το γάμο τους απέκτησαν δύο παιδιά, τον πατέρα μου Δημήτριο και τη θεία μου Αγλαΐα.

Τελικά εκοιμήθη στις 2 το μεσημέρι της 10ης Φεβρουαρίου 1970. Εγώ ήμουν στο Δημοτικό Σχολείο, παρακολουθώντας την απογευματινή βάρδια...

Στον αγαπημένο μου παππού έχουμε αφιερώσει το πρώτο (πάνω αριστερά) τεταρτημόριο του οικογενειακού μας οικοσήμου. Σ’ αυτό υπάρχει η χρονολογία γέννησής του, 1900, που είναι η παλαιότερη συγκεκριμένη ημερομηνία που αφορά την ιστορία της οικογένειάς μας. Επίσης, διακρίνει κανείς τα αρχικά του ονόματός του, που είναι τα αρχικά ενός άρρενος της οικογενείας κάθε δεύτερη γενεά. Τέλος δε, υπάρχουν και όπλα τα οποία συμβολίζουν την συμμετοχή του στη Μικρασιατική Εκστρατεία.

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

H ποδοσφαιρική ομάδα «Παμμηδεατικός» [Α΄]

Η ιστορία της ποδοσφαιρικής ομάδας του Μέρμπακα, με την ονομασία «Παμμηδεατικός» ή «Παμμιδεατικός», δεν είναι εύκολο να ερευνηθεί, ειδικά όταν ζει κανείς στην άλλη άκρη της Ευρώπης.

Αλλά και στο παρελθόν που είχα προσπαθήσει να βρω κάποια στοιχεία δεν κατέστη δυνατόν. Το μόνο που κατάφερα να ανακαλύψω είναι αυτή η ενδιαφέρουσα φωτογραφία της ομάδας, από την περίοδο 1930-1938. Μάλιστα κάποιοι από τους εικονιζόμενους παίκτες, αλλά και τους παράγοντες της ομάδας, είναι γνωστοί στους σημερινούς Μερμπακίτες. Επίσης, στην παρακάτω ταμπέλα που έχει αναρτηθεί στην είσοδο του σημερινού γηπέδου αναγράφεται ως έτος ίδρυσης της ομάδας το 1926 (Την φωτογραφία αυτή τράβηξα τον Φεβρουάριο 2009).

Η παρακάτω φωτογραφία απεικονίζει την ομάδα (κατά πάσα πιθανότητα) της κατοχής (ίσως 1942-43). Τα ονόματα των εικονιζομένων παικτών αναφέρονται πάνω στην φωτογραφία:

Ο Μερμπακίτης Γυμναστής και Προπονητής Νίκος Μητροσύλης μου έστειλε κάποια ιστορικά στοιχεία, για να αρχίσουμε από κάπου την καταγραφή του ιστορικού. Του είμαι γι’ αυτό ευγνώμων και παραθέτω παρακάτω αυτούσια τα στοιχεία που ευγενικά μου έστειλε:

Το 1974, μετά από βαριές τιμωρίες βασικών ποδοσφαιριστών, έγινε μια μεγάλη προσπάθεια ανανέωσης, με παιδιά 14-15 χρονών, όλα από την Αγία Τριάδα, γεννημένα τις χρονιές 1959 και 1960. Πρόκειται για μια από τις καλύτερες ομολογουμένως, φουρνιές παικτών που έβγαλε το χωριό μας. Ενδεικτικά αναφέρω τα ονόματά τους: Καψούρος Γιώργος, Θεοδοσίου Βαγγέλης, Καλλιαμούτος Γιάννης, Καλλιαμούτος Δημήτρης, Λυκομήτρος Χρήστος, Μητροσύλης Νίκος, Παπαγεωργόπουλος Νίκος, Χρόνης Γιάννης, Καλογερόπουλος Γιάννης. Δυστυχώς, τόσο για τους νεαρούς αθλητές όσο και για την ομάδα γενικότερα, δεν υπήρχαν ούτε οι στοιχειώδεις υποδομές που θα μας έκαναν καλύτερους. Προπόνηση δεν γινόταν, οργάνωση δεν υπήρχε, και ο καθένας προσπαθούσε να βελτιωθεί από μόνος του. Στην επόμενη φωτογραφία διακρίνονται ο Χρήστος Λυκομήτρος και ο Νίκος Μητροσύλης, στο παλιό γήπεδο του Παμμηδεατικού, ακριβώς πίσω από το σημερινό κλειστό γυμναστήριο, το έτος 1977.

Η επόμενη έγχρωμη φωτογραφία, είναι από την περίοδο 1978-1979 όπου η ομάδα μας ενισχύθηκε με έμπειρους παίκτες και τερμάτισε στην 2η θέση του ομίλου της, πίσω από τον πανίσχυρο, μέσα και έξω από τα γήπεδα, Παναργειακό. Μια χρονιά, που δίκαια χαρακτηρίζεται σαν "χρυσή" για την ιστορική μας ομάδα...

Στην επόμενη φωτογραφία, είναι οι ποδοσφαιριστές Δημήτρης Καλογερόπουλος (Σάμης), ο τερματοφύλακας Νίκος Σκιαδάς (Γκομάν), ο Σπύρος Κολιάτσης και ο Νίκος Μητροσύλης, μετά τη λήξη του θριαμβευτικού 3-0 μέσα στις Σπέτσες, το 1978.

Στην πιο κάτω (αχρονολόγητη) φωτογραφία, νεαρός ποδοσφαιριστής του Παμμηδεατικού, "αλλάζει" στα "αποδυτήρια"... (!!!!) του γηπέδου, κρεμώντας τα ρούχα του στο σύρμα...!!!

Το παρακάτω απόκομμα τοπικής εφημερίδας μας ενημερώνει για αγώνα που πραγματοποιήθηκε με αντίπαλο τον Παναυπλιακό το 1979 για το Κύπελλο Ερασιτεχνών Αργολίδας.

Οι παρακάτω φωτογραφίες που τραβήχτηκαν τον Φεβρουάριο 2009 δείχνουν πως είναι σήμερα το γήπεδο της ομάδας:

Θα χαρώ να λάβω κι άλλα στοιχεία, για να εμπλουτίσουμε έτσι το ιστορικό του «Παμμηδεατικού».

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Κλείνουν τα σχολεία του χωριού μας

Στο χωριό μας λειτουργούν διάφορα εκπαιδευτήρια. Αυτά είναι το Νηπιαγωγείο, το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Στην σημαντική ιστορία τους θα αναφερθούμε σε άλλη ευκαιρία.


Τώρα όμως σκεφθήκαμε να δείξουμε εδώ ένα ενδιαφέρον βιντεάκι, που αφορά το πρόβλημα της νέας γρίππης, η οποία όπως φαίνεται έχει επηρεάσει τη λειτουργία των σχολείων του χωριού μας.

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Ταμπέλες

Όπως συνηθίζεται παντού έτσι και στο χωριό μας ταμπέλες έχουν τοποθετηθεί στις εισόδους του.

Στην ανάρτηση αυτή παρουσιάζουμε τις δύο ταμπέλες που βρίσκονται στον δρόμο που έρχεται από το Ναύπλιο η πρώτη και στο δρόμο που έρχεται από το Άργος η δεύτερη.

Οι ταμπέλες αυτές, όπως είναι φυσικό, δίνουν το επίσημο όνομα του χωριού, το οποίο είναι "Αγία Τριάδα". Ενώ δε φαίνονται πανομοιότυπες, η πρώτη έχει το πρώτο συνθετικό συγκοπτόμενο και σε μονοτονικό, ως "Αγ.", ενώ η δεύτερη το έχει ολόκληρο, "Αγία", και σε πολυτονικό. Προφανώς έχουν δημιουργηθεί σε διαφορετικές εποχές.

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Πρωτοπρ. Γεώργιος Ιω. Μητροσύλης

Ιερέας του χωριού μας και Αρχιερατικός Επίτροπος της περιοχής του Δήμου Μιδέας είναι ο καλλίφωνος Πρωτοπρ. Γεώργιος Μητροσύλης, γιος του Ιωάννη και της Παναγούλας, ο οποίος είναι γέννημα και θρέμμα του χωριού. Σύζυγός του είναι η ευλαβεστάτη κα. Αθανασία και τέκνα τους η Πρεσβυτέρα Παναγιώτα (σύζυγος Ιερέως π. Παναγιώτη), η Ευγενία, ο π. Ιωάννης, ο Ευάγγελος και η Αικατερίνη.

Ο π. Γεώργιος διακονεί στο χωριό για 34 χρόνια, έχοντας διαδεχθεί τον Πρωτοπρ. Ηλία Αλευρά, ο οποίος μετά την αναχώρησή του από το χωριό εφημερεύει στον Ι.Ν. Αγ. Τριάδος Πρόνοιας Ναυπλίου.

Ο π. Γεώργιος με την Πρεσβυτέρα του (Οκτώβριος 2009)

Οπωσδήποτε δεν είναι δυνατόν να περιγράψει κανείς συνοπτικά το έργο μιας ζωής, το έργο 34 χρόνων εφημερίας σε ένα μεγάλο, κεντρικό και ιστορικό χωριό του Αργολικού κάμπου. Όμως αξίζει να αναφέρουμε περιληπτικά τουλάχιστον τις παρακάτω προσφορές του π. Γεωργίου στο χωριό μας:

1. Είναι Ιδρυτικό Μέλος του Επιμορφωτικού Συλλόγου Αγ. Τριάδος και πρώτος Πρόεδρός του.
2. Έχει ανακαινίσει όλα τα παρεκκλήσια του χωριού.
3. Έχει με πρωτοβουλία του ιδρύσει νέο Κοιμητήριο, με ταυτόχρονη ανέγερση Κοιμητηριακού Ναού, αφιερωμένου στον Άγ. Νικόδημο τον Αγιορείτη και τον Άγ. Λάζαρο.
4. Οργανώνει τακτικά εκδρομές για τους χωριανούς, που έχουν χαρακτήρα θρησκευτικό, εκπαιδευτικό και ψυχαγωγικό.

Ο π. Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας και ο π. Γεώργιος (Οκτώβριος 2009)

Οι ευχές και προσευχές μας για υγεία, μακροημέρευση και πλούσια πνευματική καρποφορία στον εκκλησιαστικό αμπελώνα του χωριού μας θα τον συνοδεύουν πάντοτε.

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

Το Ηρώον του Μέρμπακα

Κάθε τόπος, χωριό ή πόλη, έχει το δικό του Ηρώον. Κάποτε υπάρχουν και περισσότερα από ένα. Ο σκοπός βέβαια είναι να υπενθυμίζεται μόνιμα και σταθερά η προσφορά και η θυσία των κατοίκων του τόπου στους μεγάλους και σημαντικούς αγώνες (πολέμους) του έθνους.

Έτσι και στο Μέρμπακα βρίσκει κανείς σε ειδική πλατεία, δίπλα από εκείνη που βρίσκεται μπροστά από τον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος, ένα Ηρώον, το οποίο είναι μια ωραία μαρμάρινη στήλη, πάνω στην οποία αναγράφονται 26 ονόματα Μερμπακιτών που έδωσαν εκούσια τη ζωή τους υπέρ βωμών και εστιών.

Κάθε φορά που τιμάται μια εθνική επέτειος ψάλλεται ενώπιον του Ηρώου Τρισάγιο εις μνήμη των υπέρ της Πατρίδος πεσόντων. Κατόπιν κατατίθενται στεφάνια από δάφνες.

Στην προκείμενη ανάρτηση η πρώτη φωτογραφία τραβήχτηκε το καλοκαίρι του 1989, ενώ οι επόμενες δύο είναι από την 28η Οκτωβρίου 2009.

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Η εκκλησία της Παναγίας στα 1945

Ψάχνοντας για ιστορικά στοιχεία για το χωριό μας ανακάλυψα ότι το Πανεπιστήμιο του Κέϊμπριτζ έχει στο αρχείο του 4 φωτογραφίες της βυζαντινής εκκλησίας της Παναγίας.

Ήλθα, λοιπόν, σε επικοινωνία με το Πανεπιστήμιο, το οποίο μου έστειλε τις φωτογραφίες αυτές. Κατόπιν έπρεπε να κάνω αίτηση για να μπορώ να τις χρησιμοποιήσω και να τις δημοσιεύσω στο παρόν μπλογκ.

Τελικά, έλαβα την άδεια κι έτσι μπορώ σήμερα να μοιραστώ με όσους περνούν από το ιστολόγιο αυτό τις ιστορικές αυτές φωτογραφίες.

Αξίζει οπωσδήποτε να αναφέρω ότι οι φωτογραφίες αυτές ελήφθησαν στις 9 Φεβρουαρίου 1945 από τον Thomas Worden French (1917-2001).

These photographs are published here by permission of the Master and Fellows of St John’s College, Cambridge.

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Το Μέρμπακα στα «Απομνημονεύματα» του Μακρυγιάννη


Το χωριό μας δεν είναι μόνο ονομαστικά ιστορικό. Μεταξύ των άλλων ιστορικών αναφορών σπουδαίας αξίας είναι κι εκείνες που κάνει (δύο φορές) ο γενναίος και μέγας φιλόπατρις Στρατηγός Μακρυγιάννης, στο σπουδαίο έργο του «Απομνημονεύματα». Περιγράφοντας τον εμφύλιο σπαραγμό που είχε ξεσπάσει, μεσούντος του Μεγάλου Απελευθερωτικού Αγώνα κατά των Τούρκων, αναφέρεται και στο Μέρμπακα:


«Εκείνοι ήταν πολλοί· και σκοτωθήκανε κι' από τα δυο μέρη. Τότε έβαλα ένα πάτερον 'σ την κούλια και κολλήσαμε απάνου, ότι δεν είχε πάτωμα· και κολλώντας απάνου τους βαρούγαμε εις το κρέας· κι' άφησαν το χωριόν· ότ' ήθελαν να το βαστούνε, να 'χουν την είσοδον από το Κούτζι εις τ' Ανάπλι να μπάζουνε ζωοτροφές των δικώνε τους. Σαν τους χτυπήσαμε, άφησαν το χωριόν την Νταλαμανάρα εις την εξουσίαν μας κι' αυτείνοι όλοι πήγαν εις το Μέρμπακα και 'σ εκείνα τα χωριά ολόγυρα. Πήγα κ' εγώ πλησίον τους κ' έπιασα το Λάλουκα. Κινήθηκαν τότε αυτείνοι με τον ζαϊρέ να μπούνε εις τ' Ανάπλι. Πήγε ο Χατζηχρήστος αναντίον τους, τον μπλοκάραν. Σηκώθηκα εγώ να πάγω μιντάτι του Χατζηχρήστου· εις τον δρόμον οπού 'ναι το χωριόν του Χατζηχρήστου, το Μπολάτι, το 'χε πιασμένο ο φίλος μου ο Νικήτας να μας βαρέση. Τους ριχτήκαμε απάνου τους και τους τζακίσαμε και τους πήγαμε κυνηγώντας ως κοντά-εις το Μέρμπακα· κοντέψαμε να φάμε το βράδυ ψωμί με τον αδελφόν μου Νικήτα· από τρίχα γλύτωσε. Σκοτώθηκαν κι' από 'κείνους κι' από τους δικούς-μου και πληγώθηκαν καμπόσοι. Χάλασε και τους άλλους ο Χατζηχρήστος και δεν έμπασαν ζαϊρέ 'σ τ' Ανάπλι. Πήρα τους σκοτωμένους και τους έθαψα· και τους λαβωμένους τους ήφερα εδώ και τους έβαλα εις τον γιατρόν».

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Οδός Ηρώων Πολυτεχνείου

Ο δρόμος του Μέρμπακα στον οποίο βρίσκεται το πατρικό μας σπίτι, ο δρόμος στον οποίο ανατράφηκα, που έπαιξα τα πρώτα παιχνίδια με τα γειτονόπουλα ονομάζεται Οδός Ηρώων Πολυτεχνείου (πρώην Ιωάννου Μεταξά).

Είναι ένας δρόμος που ξεκινά από την δυτική πλευρά της κεντρικής πλατείας του χωριού και φθάνει μέχρι την τοποθεσία Ξεριά. Ο ξεριάς είναι ένας χείμαρρος που παλιότερα κατέβαζε αρκετό νερό το χειμώνα. Τα τελευταία χρόνια έχει μάλλον στερέψει.

Πάνω στο δρόμο αυτόν μπορεί κανείς να βρει πολλές κατοικίες παλαιών Μερμπακίτικων οικογενειών, με επίθετα όπως: Χρόνης, Καλογερόπουλος, Μερκούρης, Σαλαπάτας, Διαμαντόπουλος. Επίσης, στον ίδιο δρόμο έχουν οικοδομηθεί τα τελευταία χρόνια νέες κατοικίες οικογενειών που αίρουν την καταγωγή από άλλες περιοχές.

Στον δρόμο μας βρίσκεται από πολλές δεκαετίες το Κοσμικό Κέντρο Διασκέδασης «Γωνιά».

Απέναντί του βρίσκεται η «Ταβέρνα του Παπά». Ο Παπάς είναι λαϊκός, δεν είναι κληρικός, ο οποίος φέρει αυτό το παρωνύμιο (παρατσούκλι), για αδιευκρίνιστους λόγους.

Πριν από μερικές δεκαετίες λειτουργούσε στον δρόμο αυτό και ασβεστοποιείο. Όταν αυτό καταργήθηκε λειτούργησε για ένα μικρό διάστημα στον ίδιο χώρο, από τον ίδιο ιδιοκτήτη (Νίκο Χρόνη), ελαιοτριβείο.

Ένα όμορφο προσκυνητάρι, αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο, βρίσκεται έξω από την οικία Δημητρίου και Ελένης Σαλαπάτα.

Ο δρόμος έξω από τα σπίτια των Διαμαντοπουλαίων είναι μια μακρά ευθεία. Αυτός μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια. Εκεί, σ’ αυτόν τον μακρύ δρόμο, μάθαινα ποδήλατο, στην παιδική μου ηλικία.

Επίσης δε, στην ίδια περιοχή πετούσαμε -όλα τα παιδιά της γειτονιάς- τους αετούς μας τις απόκριες.
Οι φωτογραφίες της παρούσας ανάρτησης ελήφθησαν στις 20 Φεβρουαρίου 2009.