O Ξεριάς

Όταν οι Μερμπακίτες αναφέρονται στον «Ξεριά» εννοούν ένα συγκεκριμένο τοπωνύμιο, μια τοποθεσία δηλαδή, που βρίσκεται στη νότια πλευρά του χωριού. Στην ουσία ο Ξεριάς είναι βέβαια ένας ξεροπόταμος, ένας χείμαρρος, που παλαιότερα κατά τους χειμωνιάτικους μήνες έφερνε αρκετό νερό προερχόμενο από τα γύρω βουνά. Τώρα έχει πια στερέψει τελείως.

Τα τελευταία χρόνια η κοίτη του παλιού χειμάρρου έχει γεμίσει με σκουπίδια, που αφήνουν εκεί διάφοροι περαστικοί.

Εμείς που τα σπίτια μας ήταν εκεί κοντά στον Ξεριά θυμόμαστε στα παλιότερα χρόνια να ακούγεται μεγάλη βουή, προμήνυμα για τον ερχομό του νερού. Τρέχαμε τότε να δούμε το νερό να έρχεται. Αυτό μας έκανε μεγάλη εντύπωση. Σε λίγη ώρα είχαν πλημμυρίσει τα γύρω χωράφια των πορτοκαλιών με το νερό του χειμάρρου.

Στις όχθες του χειμάρρου υπήρχαν παλιότερα και υπάρχουν και σήμερα ακόμα πολλές καλαμιές. Από αυτές παίρναμε εμείς ως παιδιά τότε τα καλάμια για να κατασκευάζουμε τους αετούς που πετούσαμε τις Απόκριες. Μάλιστα τους αετούς τους πετούσαμε εκεί ακριβώς στην τοποθεσία του Ξεριά.

Τα περίπτερα του Μέρμπακα

Στο χωριό μας λειτουργούν τέσσερα περίπτερα.

Τα δύο πρώτα βρίσκονται στην Πλατεία Αγίας Τριάδας.

Το τρίτο το βρίσκουμε στο δρόμο προς το Δημοτικό Σχολείο.

Το τέταρτο είναι στη διασταύρωση, όπου ο ένας δρόμος οδηγεί προς το Άργος και ο άλλος προς τις ιστορικές Μυκήνες.

Προσωπικά θυμάμαι τα περίπτερα από τότε που ήμουν μικρό παιδί. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι το χειμώνα κλείδωναν τα ψυγεία με τα παγωτά. Επίσης, θυμάμαι ότι ένα μόνο από αυτά είχε άδεια να πωλεί εφημερίδες και περιοδικά. Οι περιπτεριούχοι ήταν άνθρωποι καλοί, αγαθοί και πάντα εξυπηρετικοί. Σήμερα δεν γνωρίζω ούτε τους ιδιοκτήτες, ούτε τους διαχειριστές.

Καλή Σαρακοστή

Άρχισε απόψε, με τον Εσπερινό της Συγχώρησης, η Αγία και Μεγάλη Σαρακοστή. Για πενήντα ημέρες (40 η Σαρακοστή συν η Μεγ. Εβδομάδα) οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ασκούνται εντατικά αναμένοντας την λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Πριν από πολλά χρόνια, όταν ζούσα ακόμα στο χωριό μας, θυμάμαι πως πετούσαμε τέτοιες ημέρες πολλούς και πολύχρωμους χαρταετούς. Ο χαρταετός ήταν από τα πιο αγαπημένα μου παιχνίδια. Τρέχαμε στα χωράφια, στην περιοχή του Ξεριά, πετούσαμε με μεγάλη δεξιοτεχνία τους χαρταετούς, και ψάχναμε για πορτοκάλια, που μερικά είχαν ξεμείνει πάνω στις πορτοκαλιές, για να χορτάσουμε κάπως την πείνα μας και ταυτόχρονα να ξεδιψάσουμε. Ήταν μια εξαιρετική περιπέτεια, που θα μου μείνει αξέχαστη!

Την Καθαρά Δευτέρα αγοράζαμε υπέροχες λαγάνες, καθώς επίσης και νηστήσιμα φαγητά, όπως επιβάλλει το έθιμο και η Ιερή Παράδοσή μας.

Ας ευχηθούμε σε όλους τους συγχωριανούς ΚΑΛΗ κι ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ, με πλούσια ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΡΠΟΦΟΡΙΑ!

Οδός Ηρώων Πολυτεχνείου

Ο δρόμος του Μέρμπακα στον οποίο βρίσκεται το πατρικό μας σπίτι, ο δρόμος στον οποίο ανατράφηκα, που έπαιξα τα πρώτα παιχνίδια με τα γειτονόπουλα ονομάζεται Οδός Ηρώων Πολυτεχνείου (πρώην Ιωάννου Μεταξά).

Είναι ένας δρόμος που ξεκινά από την δυτική πλευρά της κεντρικής πλατείας του χωριού και φθάνει μέχρι την τοποθεσία Ξεριά. Ο ξεριάς είναι ένας χείμαρρος που παλιότερα κατέβαζε αρκετό νερό το χειμώνα. Τα τελευταία χρόνια έχει μάλλον στερέψει.

Πάνω στο δρόμο αυτόν μπορεί κανείς να βρει πολλές κατοικίες παλαιών Μερμπακίτικων οικογενειών, με επίθετα όπως: Χρόνης, Καλογερόπουλος, Μερκούρης, Σαλαπάτας, Διαμαντόπουλος. Επίσης, στον ίδιο δρόμο έχουν οικοδομηθεί τα τελευταία χρόνια νέες κατοικίες οικογενειών που αίρουν την καταγωγή από άλλες περιοχές.

Στον δρόμο μας βρίσκεται από πολλές δεκαετίες το Κοσμικό Κέντρο Διασκέδασης «Γωνιά».

Απέναντί του βρίσκεται η «Ταβέρνα του Παπά». Ο Παπάς είναι λαϊκός, δεν είναι κληρικός, ο οποίος φέρει αυτό το παρωνύμιο (παρατσούκλι), για αδιευκρίνιστους λόγους.

Πριν από μερικές δεκαετίες λειτουργούσε στον δρόμο αυτό και ασβεστοποιείο. Όταν αυτό καταργήθηκε λειτούργησε για ένα μικρό διάστημα στον ίδιο χώρο, από τον ίδιο ιδιοκτήτη (Νίκο Χρόνη), ελαιοτριβείο.

Ένα όμορφο προσκυνητάρι, αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο, βρίσκεται έξω από την οικία Δημητρίου και Ελένης Σαλαπάτα.

Ο δρόμος έξω από τα σπίτια των Διαμαντοπουλαίων είναι μια μακρά ευθεία. Αυτός μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια. Εκεί, σ’ αυτόν τον μακρύ δρόμο, μάθαινα ποδήλατο, στην παιδική μου ηλικία.

Επίσης δε, στην ίδια περιοχή πετούσαμε -όλα τα παιδιά της γειτονιάς- τους αετούς μας τις απόκριες.

Οι φωτογραφίες της παρούσας ανάρτησης ελήφθησαν στις 20 Φεβρουαρίου 2009.