Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Νίκος Μητροσύλης

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Με το νέο Προπονητή του Παμμηδεατικού

Φέτος το καλοκαίρι, ο Παμμηδεατικός, η ιστορική ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού μας, έφτασε για ακόμη μια φορά στο χείλος του γκρεμού. Η προηγούμενη Διοίκηση, μετά από μια σχετικά επιτυχημένη χρονιά, είχε χάσει το φιλόδοξο Πρόεδρό της και μετά από αρκετή σκέψη, αποφάσισε να παραιτηθεί. Το διοικητικό αδιέξοδο ήταν φανερό, αφού το χωριό μας δεν διαθέτει ανθρώπους με οικονομική επιφάνεια, που να θέλουν να ασχοληθούν με το τοπικό ποδόσφαιρο. Άλλοι, φίλοι του Συλλόγου, με αρκετή διάθεση, υπολείπονται σε οικονομικές δυνατότητες, και δεν αρκεί η όποια συνεισφορά τους για να επιτευχθεί κάτι σημαντικό. Οπότε, η αναγκαστική λύση του Πρωτοδικείου, ήταν κάτι παραπάνω από πιθανή. Πολλοί δε, την θεωρούσαν και βέβαιη…

Μετά από δεκαπέντε περίπου μέρες διοικητικής ανυπαρξίας και απογοήτευσης, μία ομάδα νεαρών παιδιών, αποφάσισε να μαζέψει ότι είχε απομείνει σε έμψυχο δυναμικό, να σχηματίσει μια υποτυπώδη Διοίκηση και να προσπαθήσει να βγάλει τον Σύλλογο από το αδιέξοδο. Μετά από δέκα περίπου μέρες, ο Παμμηδεατικός είχε πλέον Διοίκηση, δέκα ποδοσφαιριστές και έναν προπονητή από την Αγία Τριάδα. Ο Νίκος Μητροσύλης, μετά από δεκαέξη χρόνια επέστρεφε στον πάγκο της ομάδας του χωριού που μεγάλωσε και ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά, για να συνδράμει κι αυτός στην μεγάλη προσπάθεια, για την διάσωση του Παμμηδεατικού. Τον βρήκα και μιλήσαμε εγκάρδια, σαν να βρισκόμαστε στην πλατεία του χωριού και να πίναμε ένα καφεδάκι. Μιλήσαμε σαν συγχωριανοί, σαν παλιοί φίλοι και συμμαθητές, σαν δύο άνθρωποι που μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες και κοιτάζουμε μαζί, τρέφοντας τις ίδιες προσδοκίες, στο αύριο. Ένα αύριο, που όλο και περισσότερα σύννεφα το κάνουν να φαίνεται γκρίζο. Ψάχνοντας να βρούμε αχτίδες φωτός, χαραμάδες αισιοδοξίας, αφορμές για χαμόγελο και ελπίδα…

Α.Σ. Νικόλα, πώς έγινε και έφτασε η ομάδα σε τόσο άσχημη κατάσταση;

Ν.Μ. Καλέ μου φίλε, οι ομάδες που δεν έχουν γερές και στέρεες βάσεις, είναι πολύ εύκολο να φτάσουν σ αυτό το σημείο. Δυστυχώς, το χωριό μας έπαψε να παράγει ποδοσφαιριστές. Αυτό οδήγησε την προηγούμενη Διοίκηση στην ανάγκη να «νοικιάσει» παίκτες για ένα χρόνο, έναντι ενός σεβαστού ποσού, το οποίο όμως δεν είναι δυνατόν να ξοδεύεται κάθε χρονιά. Έτσι, μόλις ο προηγούμενος Πρόεδρος αποφάσισε να εγκαταλείψει -για τους δικούς του λόγους- την ομάδα, δεν ήταν τόσο εύκολο για κανέναν από το χωριό, να δαπανήσει και την επόμενη χρονιά τόσα χρήματα, για να διατηρηθεί το υπάρχον έμψυχο υλικό. Οπότε, το διοικητικό αδιέξοδο, ήταν αναμενόμενο.

Α.Σ. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω, πως μια ποδοσφαιρομάνα σαν το χωριό μας, έπαψε να βγάζει ποδοσφαιριστές…!!!

Ν.Μ. Κι όμως, δεν έχουμε πολλούς παίκτες, ικανούς να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της τοπικής κατηγορίας. Η λύση του δανεισμού για ένα χρόνο, είναι μια αναπόφευκτη λύση. Κοστίζει αλλά λύνει -προσωρινά- τα προβλήματα.

Α.Σ. Ναι αλλά αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ αόριστον…

Ν.Μ. Αυτό είπαμε με τα παιδιά που ανέλαβαν τη Διοίκηση. Έγιναν πολλές συζητήσεις πριν καταλήξουμε στον σχηματισμό της και το κυρίαρχο θέμα ήταν, η δημιουργία Ακαδημίας και οι αμοιβές των ποδοσφαιριστών. Δεν είναι δυνατόν να πληρώνονται νεαρά παιδιά για να παίξουν ερασιτεχνικά ποδόσφαιρο. Ο Παμμηδεατικός, δεν έχει βλέψεις για άνοδο σε ανώτερες κατηγορίες. Μετά δε και τις αναδιαρθρώσεις των κατηγοριών, κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά δύσκολο και κοστίζει ακριβά. Άρα, ο στόχος μας, έπρεπε να είναι η παραγωγή δικών μας ποδοσφαιριστών, έτσι ώστε να μην ξοδεύονται χρήματα σε «δανεισμούς» ξένων παικτών αλλά να δίνονται τα όποια χρήματα μπορούν να προσφέρουν οι φίλοι της ομάδας, στα έξοδα της Ακαδημίας και στα όποια λειτουργικά έξοδα έχει ο Παμμηδεατικός. Γνωρίζαμε εξ αρχής, ότι κάτι τέτοιο είναι κάτι που φθείρει ψυχικά, θέλει τεράστια υπομονή και έχει μεγάλο προσωπικό και ψυχολογικό κόστος. Όμως, πιστεύω πως αν υπερασπίζεσαι κάτι σωστό, αντλείς δύναμη για να κάνεις οτιδήποτε…

Α.Σ. Έχω ακούσει όμως, ότι όποια ομάδα θέλει να πρωταγωνιστήσει και να διακριθεί, πρέπει να πάρει καλούς παίκτες. Εμείς, τι παίκτες έχουμε; Θα μπορέσουμε να πετύχουμε κάτι, αν δεν υπάρχουν χρήματα;

Ν.Μ. Θα ήθελα εδώ να σου εξομολογηθώ κάτι. Σαν προπονητής, τα προηγούμενα χρόνια, έζησα από κοντά τον «πρωταθλητισμό». Πολλά χρήματα πεταμένα σε αμφισβητούμενους παίκτες, ελάχιστος προγραμματισμός, πολύ φιγούρα και εντυπωσιασμός, καμία λογική στο ξόδεμα και έντονο το στοιχείο του εγωϊσμού. Κάτι τέτοιο, οδήγησε πολλές ομάδες στο μαρασμό και την αφάνεια, μόλις τελείωσαν τα χρήματα. Στο χωριό μας, έκανα αυτή ακριβώς την πρόταση. «Αν θέλετε να φτιάξουμε μία ομάδα που θα έχει διάρκεια ζωής, έναν ακριβώς χρόνο, αναζητείστε άλλον για τη θέση του προπονητή. Αν θέλετε να συνδράμουμε όλοι, ο καθένας από το πόστο που μπορεί, ΧΩΡΙΣ να αμείβεται, με στόχο ο Παμμηδεατικός σε λίγα χρόνια, να αποτελείται από δικά του παιδιά ή και κάποιους αθλητές που μας εκτιμούν και θέλουν να αγωνισθούν επειδή τους αρέσει, έρχομαι αύριο το πρωί να αναλάβω.» Όπως αντιλαμβάνεσαι, δέχτηκαν όλοι και έτσι ξεκινήσαμε. Αυτή τη στιγμή, οι ποδοσφαιριστές του, είναι εραστές του ποδοσφαίρου, παιδιά που φιλοδοξούν να αθληθούν και να διακριθούν, που εργάζονται και προπονούνται όσο περισσότερο μπορούν, που γεμίζουν τον ελεύθερο χρόνο τους με το χόμπυ τους. Θέλαμε να σβήσουμε την θαμπή εικόνα του ημι- επαγγελματία που έπαιζε για τα χρήματα και νοίκιαζε τις ικανότητές του για ελάχιστες χιλιάδες ευρώ το χρόνο, χωρίς να σκέπτεται αν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από το να πάρει χρήματα για να παίξει. Δυστυχώς, οι νέοι μας, έμαθαν να πουλάνε τη νιότη τους στους υπερφίαλους παράγοντες, οι οποίοι τους έβλεπαν σαν ένα κομμάτι κρέας, με την μοναδική έγνοια, να είναι το ποσό που συμφωνήθηκε για να παίξουν. Είχαμε φτάσει σε αρρωστημένα επίπεδα, να ζητούν νεαρά παιδιά, μισθό προϊσταμένου σε επιχείρηση, ώστε να προσφέρουν για ένα χρόνο τις υπηρεσίες τους. Και όλα αυτά, σε ερασιτεχνικές κατηγορίες. Ξέραμε πως αυτό αποτελεί έναν παραλογισμό και είπαμε την αλήθεια στους ποδοσφαιριστές που μιλήσαμε να έρθουν να παίξουν στην ομάδα. Είναι γεγονός, ότι πολλοί μας γύρισαν την πλάτη. Κάποιοι όμως, ανταποκρίθηκαν. Ξαναγύρισαν όλοι οι ποδοσφαιριστές από το χωριό που ήθελαν να έρθουν στην ομάδα και λίγοι αλλά ικανοί «ξένοι» που εκτιμούν και σέβονται την προσπάθειά μας. Έτσι, φτιάξαμε ένα σύνολο, που θα παλέψει για το καλύτερο τη χρονιά που έρχεται.

Α.Σ. Συμφωνώ Νικόλα, είχαμε ξεφύγει για μερικά χρόνια. Αλλά το χωριό μας, έχει βρεθεί πολλές φορές σε δύσκολη θέση. Πάντα κάποιοι βρίσκονται και βοηθούν. Αυτή τη φορά όμως, μου φαίνεται ότι υπάρχει ένα σχέδιο. Θα υπάρξει συνέχεια; Θα βοηθήσουν οι συγχωριανοί μας;

Ν.Μ. Είμαι βέβαιος ότι θα βοηθήσουν. Όταν οι μισοί και παραπάνω ποδοσφαιριστές είναι αμειβόμενοι, οι φίλαθλοι αφήνουν τη Διοίκηση να τα βγάλει πέρα, ενώ έχουν υπερβολικά μεγάλες απαιτήσεις από τον εκάστοτε Πρόεδρο. Τώρα, είναι γνωστό σε όλους, ότι είμαστε όλοι στρατευμένοι σε μία προσπάθεια, που θα στηριχτεί στη βοήθεια του κόσμου. Δεν απαιτούμε υπερβολικά χρήματα για να πληρώσουμε κανέναν, ζητάμε ελάχιστα, για να συμμετάσχει αξιοπρεπώς η ομάδα μας στο Πρωτάθλημα. Θέλουμε το ρουχισμό μας, τον εξοπλισμό μας, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τις φυσικοθεραπείες σε περίπτωση τραυματισμού, τις μεταφορές μας και την διαιτησία. Σ’ αυτά όλα, ήδη το χωριό ανταποκρίνεται πολύ ευχάριστα. Κατανοούν την προσπάθειά μας και συνδράμουν. Τους εξηγούμε τι κάνουμε και τι στόχο έχουμε και όλοι δείχνουν κατανόηση.

Α.Σ. Πες μου για την Ακαδημία του Παμμηδεατικού. Έρχονται αρκετά παιδιά;

Ν.Μ. Ξεκινήσαμε δειλά - δειλά με το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς. Έχουμε ήδη 17 παιδιά και προσπαθούμε να μεγαλώσουμε τον αριθμό καθημερινά. Τα τελευταία χρόνια, δεν λειτουργούσε Ακαδημία στο χωριό μας. Μία προσπάθεια είχα κάνει εγώ το 1991 μέχρι το 1995, βγήκαν πάρα πολλοί ποδοσφαιριστές από εκείνη την Ακαδημία και άλλη μία προσπάθεια από τον Ν. Παπαγεωργόπουλο, πριν λίγα χρόνια, που όμως δεν είχε την στήριξη που έπρεπε. Το χωριό μας πάντα έβγαζε ποδοσφαιριστές, αλλά είχε μεγάλη έλλειψη από διορατικούς παράγοντες. Σχεδόν κανείς τους δεν είχε σχεδιάσει το μέλλον της ομάδας. Και όσοι είχαν προσπαθήσει, είχαν πνιγεί οι καλές προθέσεις τους από το βάρος των ευθυνών και τις μεγάλες απαιτήσεις του κόσμου για γρήγορο αποτέλεσμα. Τώρα, όλη αυτή η πίεση δεν υπάρχει. Ο κόσμος έρχεται να δει τα παιδιά του να αγωνίζονται για τη φανέλα της ομάδας τους, τα χειροκροτεί για την προσπάθειά τους, και μαθαίνει να περιμένει το αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου. Οι εικόνες από τους παλιούς φίλους της ομάδας, που έβλεπαν τους παίκτες της να αγωνίζονται και ρωτούσαν, «ποιος είναι αυτός;», πέρασε οριστικά. Τώρα, παίζουν όλοι οι ντόπιοι, παιδιά της γειτονιάς τους, παιδιά φίλων τους, συγγενικά πρόσωπα, συγχωριανοί τους. Όλοι, παιδιά δικά μας. Όλοι, παιδιά δικά τους. Και η Ακαδημία, αυτό το στόχο έχει. Σε 4-5 χρόνια, όλο το έμψυχο δυναμικό μας, να αποτελείται από δικά μας παιδιά. Άλλους πολύ καλούς, άλλους λιγότερο καλούς, αλλά αυτό δεν έχει την παραμικρή σημασία. Αυτό που μας ενδιαφέρει, είναι να αγαπήσουν τα παιδιά μας, την ομάδα του χωριού τους. Να αισθανθούν μέλος της, να την νοιώσουν σαν μια ζεστή αγκαλιά που περιμένει να τους χαρίσει συγκινήσεις αλλά και γνώση. Να τους προσφέρει χαρά, παιχνίδι αλλά και να τα ολοκληρώσει σαν χαρακτήρες. Ο παιδαγωγικός της ρόλος, είναι εξαιρετικά σημαντικός. Αυτό το γνωρίζουν όλοι και ευτυχώς, μας το αναγνωρίζουν…

Α.Σ. Νικόλα, μου κάνει εντύπωση ένα πράγμα. Θα μπορούσες να ήσουν προπονητής σε μια καλή ομάδα του νομού, σε μια δύσκολη περίοδο. Προτίμησες να βοηθήσεις μια προσπάθεια. Ποιο είναι το κίνητρό σου, πως πήρες αυτή την απόφαση;

Ν.Μ. Δεν έχει σημασία το τι θα μπορούσα να κάνω αλλά το τι έκανα. Είμαι εκπαιδευτικός, καθηγητής Φυσ. Αγωγής και προπονητής. Εργάζομαι σε Δημοτικά σχολεία, τα δύο τελευταία χρόνια μάλιστα ήμουν στο δημοτικό του χωριού μας. Δυστυχώς φέτος, από μια αντισυναδελφική συμπεριφορά, βρέθηκα στο Ναύπλιο, μακριά από το σχολείο μας. Δεν πειράζει. Τα παιδιά ξέρουν και έρχονται στην Ακαδημία. Με κούρασε η αναζήτηση ομάδων με παράγοντες που δεν ξέρουν τι ακριβώς ζητούν, που υπόσχονται και αναιρούν, που τάζουν και αμέσως ξεχνάνε. Δεν μου άρεσε όλο αυτό το θέατρο. Ήθελα να δημιουργήσω μια ομάδα, με αρχές, με αξίες, με προοπτική και μέλλον. Και πάνω στην κατάλληλη στιγμή, ήρθε και το πιο ευχάριστο γεγονός. Η εγκυμοσύνη της συζύγου μου, όπου με τη βοήθεια του Θεού, τα Χριστούγεννα θα υπάρχει στην οικογένεια ένα νέο μέλος. Όλη αυτή η συγκυρία, με έφερε πολύ κοντά στις ρίζες. Ήταν καιρός να επιστρέψω. Με βοήθησε σ’ αυτό κι ένας εξαιρετικός άνθρωπος και συνεργάτης. Ο Δημήτρης Μαστοράκος, ο γνωστός σε όλους τους φίλους του Παμμηδεατικού ως Μαυρίκης. Ένας υπέροχος, αγνός και ανιδιοτελής φίλος της ομάδας, που την αγαπάει όσο ελάχιστοι. Το να συνεργάζεσαι με τέτοιους ανθρώπους, είναι κάτι για το οποίο δεν υπάρχει αντίτιμο. Τουλάχιστον για όσους έχουν μάθει να μην μετράνε τα πάντα με το χρήμα.

Α.Σ. Νικόλα μου, αυτό είναι πολύ ευχάριστο…!!! Σου εύχομαι με το καλό, ο Θεός να σας βοηθήσει και όλα να πάνε καλά. Όσο για τον Παμμηδεατικό, όλα αυτά που μου είπες, δείχνουν να μπαίνουν όλα σε μια σωστή βάση και πιστεύω πως έρχονται πολύ καλύτερες μέρες.

Ν.Μ. Πατέρα Αναστάσιε, σ ευχαριστώ για τις ευχές σου. Πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά και θα τα καταφέρουμε. Θέλω να είσαι κοντά μας, δεν έχει σημασία η απόσταση… Τα συναισθήματα δεν γνωρίζουν αποστάσεις. Να είσαι μαζί μας όπως όλοι αυτοί που αγαπούν το χωριό μας και την ομάδα του…

Υ.Γ. Τα μέλη του Συμβουλίου είναι: Νάσσος Θαν., Μαστοράκος Δημ. Μυλωνάς Αλεξ. Παπαδριανός Μιχ., Κυριάκου Νικ., Μυλωνόπουλος Νικ., Κυμπούρης Βασ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: