Δεν είχα υπολογίσει ότι θα έγραφα μια τέτοια νεκρολογία και μάλιστα τόσο ενωρίς, αφού στατιστικά υπολογίζοντας κανείς το μήκος της σύγχρονης ζωής φτάνει συνήθως στο φιλάνθρωπο συμπέρασμα της μακροζωΐας. Δυστυχώς όμως η αγαπημένη μου θεία Αγλαΐα δεν έφτασε να μακροημερεύσει, σύμφωνα με την σχετική αντίληψη περί ηλικίας που έχουμε εμείς οι άνθρωποι, αλλά και σύμφωνα με τα ιατρικά και βιολογικά δεδομένα των τελευταίων δεκαετιών, τα οποία συνήθως προβλέπουν και για πολλούς καταφέρνουν επέκταση της επίγειας ζωής, μέχρις αυτού που ονομάζουμε βαθιά γεράματα.
Η θεία μου, αδελφή του πατέρα μου, έζησε για 73 χρόνια, και στις 29 Δεκεμβρίου 2011 ανεχώρησε από τη σκηνή του βίου τούτου. Την επομένη τελέσθηκε η Κηδεία της και ενταφιάσθηκε στο Κοιμητήριο του χωριού μας, κάτω από το ελαφρύ χώμα της αγαπημένης γης.
Τα περισσότερα χρόνια της τα έζησε στο ιστορικό χωριό μας. Πατέρας της ήταν ο
Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας, γέννημα - θρέμμα του χωριού μας, και μητέρα της η
Γεωργία Κρεμμύδα από την Ασίνη. Όταν η μητέρα της αρρώστησε και στη συνέχεια απεβίωσε μέσα στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής, η θεία μου έμεινε -μωρό έτι ούσα- ορφανή. Δύσκολα ως εκ τούτου τα παιδιά και εφηβικά της χρόνια.
Αργότερα όμως όταν αγαπήθηκαν και παντρεύτηκαν με τον σύζυγό της,
Νικόλαο Πίκο, ο οποίος είναι ένα εκλεκτό μέλος της τοπικής κοινωνίας του χωριού μας, έζησε όμορφες και ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές, οι οποίες ολοκληρώθηκαν με τη γέννηση των τεσσάρων θυγατέρων της, που με την ομορφιά, την εξυπνάδα, την καλοσύνη και την πρόοδό τους στη ζωή την έκαναν ιδιαίτερα υπερήφανη. Η ευτυχία της πολλαπλασιάστηκε με τον ερχομό οκτώ εγγονών, που έκαναν την οικογένειά της να είναι πάντα γεμάτη χαμόγελα και χαρές.
Με τον αγαπημένο της σύζυγο δημιούργησαν και διατήρησαν για πολλές δεκαετίες μια επιχείρηση αρτοποιείου, η οποία με έδρα την πλατεία του χωριού μας επεκτείνονταν, προσφέροντας τα προϊόντα του, σε πολλά άλλα χωριά της περιοχής μας και του Αργολικού κάμπου. Προοδευτικοί άνθρωποι και οι δύο, εξαιρετικά εργατικοί και επιμελείς κατάφεραν να ποιήσουν όχι μόνο άρτους, αλλά και όνομα σπουδαίο και φήμη πλατιά και περιουσία ικανή και άνεση οικονομική.
Όμως έφθασε η ώρα, όπως και για όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από κοινωνική διάκριση ή όποια κοσμική θέση, να αναπαυθεί από τους επίγειους κόπους της. Στο διάστημα της ασθένειάς της, την οποία υπέφερε με υποδειγματική υπομονή και χριστιανική καρτερία, ο σύζυγος, οι κόρες και ολόκληρη η οικογένειά της στάθηκαν με πολλή αγάπη στο πλευρό της και την ανακούφιζαν από τους πόνους του σώματος.
Τελικά, η θεία μου η αγαπημένη, ανεφώνησε, με τα λόγια των Αγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων,
«δριμύς ο χειμών αλλά γλυκύς ο παράδεισος» και παρέδωσε την καλή της ψυχή στον Κύριο της ζωής. Κι έτσι η κοίμησή της έγινε θύρα και μετάβαση προς την μακαρία αιωνιότητα και προς τους κόλπους του Αγίου Θεού μας.
Η Νεκρώσιμη Ακολουθία της έγινε πάνδημη στο χωριό μας, στις 30 Δεκεμβρίου 2011. Η μεγάλη απόσταση και οι υποχρεώσεις της διακονίας μου δεν μου επέτρεψαν -δυστυχώς- να παρευρεθώ. Όμως ένα άτομο που παρευρέθηκε μου ανέφερε χαρακτηριστικά:
«Τη θεία σου τη συνόδευσαν στην τελευταία της κατοικία οι τεθλιμμένοι συγγενείς αλλά και μεγάλο πλήθος κόσμου από το χωριό μας και από τα γύρω χωριά, τιμώντας έτσι τη φουρνάρισσα που επί μακρά σειρά ετών προσέφερε σε όλους τους ανθρώπους το ψωμί -που το ευλόγησε ο Χριστός- με χαμόγελο πλατύ, με γλυκύτητα και με ευγένεια περισσή»! Δεν περίμενα πραγματικά ν’ ακούσω τίποτα διαφορετικό για την αγαπημένη μου θεία Αγλαΐα.
Ας είναι η μνήμη της αιώνια!
Πρωτοπρ. Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας
